DAG 218De rock-art van Mount Borradaile17 juli 2015

We geraken moeilijk uit ons bed deze ochtend. De stilte van de bush zorgt voor ideale slaapomstandigheden en wordt enkel onderbroken door af en toe een dier dat rond de tent wat kabaal maakt. Uiteindelijk rapen we de moed bij mekaar en vergezellen de anderen aan de ontbijttafel. Daarna is het tijd om afscheid te nemen want de rest van de groep heeft een lange rit terug naar Darwin voor de boeg en moet vroeg vertrekken om de East Alligator River over te zijn voordat het hoogtij is.

We nemen nog even de tijd om het verlaten kamp door te wandelen. En daarna is het ook voor ons tijd om naar de landingsstrook naast de ranger station te vertrekken. Brandon moet wat diesel gaan ophalen, dus neemt ons mee in zijn 4x4.

Onze gecharterde cessna van ChartAir staat al te blinken in de zon als we aangereden komen.

Ondertussen zijn we al gewoon aan de dril. En het duurt dan ook niet lang of we zitten in de lucht. Andrew, onze piloot, zorgt ervoor dat we niet te hoog vliegen zodat we nog maximaal van het Arnhem Land landschap kunnen genieten dat onder ons passeert.

De wetlands, de kronkelende rivieren en de billabongs zien er prachtig uit. Zelfs uitnodigend om in te gaan zwemmen… maar we weten beter, want de mens staat hier niet bovenaan de voedselketen. ;-)

Onderweg nemen we nog even de tijd om onze mailbox te checken want in de lucht heb je bijna altijd Telstra verbinding. Gelukkig is er niets speciaals of dringends.

Dan maar wat verder turen door de ruiten… iets dat nooit verveeld. Onder ons is ook het derde grootste koraal rif van Australië. Want na de Great Barrier Reef in Queensland en Ningaloo Reef in Western Australia is het marine deel van Garig Gunak Barlu Nationaal Park het grootste rif van dit continent.

Na een dikke 30 minuten vliegen krijgen we Mount Borradaile en Camp Davidsons in zicht.

We cirkelen in een acht rond de landingsstrip en daarna landt Andrew zonder issues op de gravel. We worden opgewacht door James, een Aboriginal gids van de Tiwi Islands, in een typische oude Troopy. We voelen ons dus direct thuis. ;-)

Het kamp is dichtbij en veel tijd om ons te nestelen is er niet, want er staan al 4 andere toeristen te wachten op onze aankomst om samen op uitstap te vertrekken. We dumpen dan ook onze zakken in het centrale gebouw dat dienst doet als receptie, bar en restaurant en vertrekken met James voor een eerste exploratie tocht naar 'Left Hand'. We nemen de boot en varen op de Cooper Creek die bezaaid is met waterlelies (waaronder de prachtige kleine ‘snowflake’ lelies) en vogels.

En natuurlijk mag er hier en daar een indrukwekkende saltie niet ontbreken.

En af en toe een minder gevaarlijke freshie.

De hele hordes van brolga’s, met op de achtergrond Mount Borradaile maken het plaatje compleet.

Dit is opnieuw het paradijs voor vogelliefhebbers en fotografen. We laten ons dan ook volledig gaan. ;-)

We meren aan en gaan aan land in Left Hand, waar we een stukje wandelen om stap per stap meer Aboriginal rock-art te ontdekken in de zandstenen grotten.

Dieren, mensen, handen, geesten, gebruiksvoorwerpen, … er is bijna geen rots meer over waar niets op geschilderd staat.

Maar ook een eerste afbeelding van een Europese boot.

Zo komen we ook een aantal keer een open begraafplaats tegen, de grond bezaaid met botten en schedels. Maar uit respect voor de doden kunnen we hier geen foto's van maken.

Uiteindelijk is het bijna middag en keren we met een grotere snelheid terug naar onze vertrekplaats. Niet veel later krijgen we onze Deluxe Cabine toegewezen en installeren we ons. 

De cabines zijn bovenaan helemaal open (op muggengaas na) en gericht op de natuur. En verder voorzien van alle comfort die je kan verwachten in de outback wildernis.

We kleden ons om en keren terug naar het centraal gelegen hoofdgebouw voor de lunch.

In de namiddag worden we opnieuw mee op uitstap genomen door James. Dit keer alleen, want onze gezellen van deze ochtend zijn vertrokken en de andere 27 gasten uit Queensland zijn op groepsreis. Dus we trekken alleen er op uit. Ideaal om James te bevragen. Ook het tempo van de uitstap ligt heel wat hoger dan anders. ;-)

We rijden achterin de open Troopy tot aan Cooper Creek waar we opnieuw ons te goed doen aan de wildlife. James doet zijn uiterste best om ons alle delen van de kreek te tonen.

Zo varen we in doodlopende stukken van de kreek en krijgen we zelfs een ‘file snake’ te zien die haar kop boven water steekt. Het beest is echter te snel voor de foto, en James vertelt ons watertandend hoe lekker dit exemplaar is… ‘Good tucker, brother! Good tucker!’. Dat is een zin die we wel meer te horen krijgen bij de lokale wildlife. ;-)

De crocs zijn ook actief. En sommige zijn echte monsters van wel meer dan 4m. Ondanks dat het zweet parelt op ons voorhoofd, de zin om te zwemmen is ver te zoeken.

Uiteindelijk meren we aan aan de voet van Mount Borradaile en klauteren we ons een weg door de zandstenen rotsen. Onderweg onderricht James ons in de gebruiken van Aboriginals; de geschiedenis van Mount Borradaile; de medische toepassingen van planten en bomen;…

De rock-art die je hier kan bewonderen is enorm. Overal waar je kijkt kan je wel wel een okertekening terugvinden.

Het valt op dat hier bijna alleen vrouwelijke figuren zijn geschilderd. James is dan ook een hele expert geworden in het inschatten van de leeftijd van deze figuren aan de hand van de grote van de borsten. Echt waar!

Naast de traditionele figuren zijn hier ook boten (zowel zeilboten, stoomboten als oorlogsboten), gebouwen uit Darwin en zelfs geweren en pistolen uit een meer recent verleden afgebeeld.

Sommige zelfs in de ongewone blauwe kleur. Deze kleur komt van wasproduct dat op de Britse schepen werd gebruikt. Zeer ongewoon!

We houden een rustpauze met zicht op de floodplains waar enkele roo’s in huppen, tussen alle birdlife dat overvloedig aanwezig is.

Daarna toont James ons de handafdruk van Charlie. Charlie Mangulda is Aboriginal oudere die het zeggingsschap heeft over Mount Borradaile. Momenteel verblijft hij op Croker Island, zijn geboorteplaats, met de rest van zijn familie. Charlie is diegene die Max Davidsons toestemming heeft gegeven om deze streek open te stellen voor het brede publiek. Max was een buffeljager die samen met Charlie’s vader werkte voor Joe Cooper, naar wie de Cooper Creek is genoemd. En die geleidelijk aan alle rock-art rond Mount Borradaile ontdekte en dankzij zijn goede verstandhouding (i.e. broederschap) met de Aboriginals ook in 1985 de toestemming heeft gekregen om Davidson’s Arnhemland Safaris uit te baten. Een onderneming die vandaag de dag is uitgegroeid tot een luxueuze uitvalsbasis om de beste rock-art van Arnhem Land te bewonderen.

De handafdruk van Charlie betekent dat dit zijn land en taal/cultuur is en dat hij hiermee verbonden is.

Daarna keren we terug naar het kamp.

Tijd om te douchen en nog wat in een boek te lezen, want daarna worden we verwacht in het restaurant voor een verfijnde maaltijd. We hebben onze zaklamp vergeten mee te brengen, maar gelukkig is onze cabine niet ver. We zijn ondertussen gewoon geraakt aan de geluiden van de wildernis, dus de slaap vatten is geen probleem.

----------

Afgelegde kilometers: 0km - Aantal stappen: 11343 - Gemiddelde temperatuur: 33 graden