DAG 606Hiking op de rim van Kings Canyon08 augustus 2016

Nog voor de zon over de bergen komt zijn we al op. Het was opnieuw een redelijk koude nacht, maar ondertussen zijn we er al een beetje aan gewoon geraakt. Enkel het opplooien van de tenten laat onze vingers bevriezen. Eens in de auto wordt de verwarming op maximum gezet... een raar gevoel voor Australie. ;-)

We rijden als eerste weg uit de Palm Valley bushcamp. Opnieuw een dikke 15km terug over de Finke River bedding in 4wd. Het is duidelijk dat alles went (of dat oefening kunst baart...) want de terugweg verloopt minder schokkend dan gisteren.

Op wat grazende brimbies en enkele sporen van kamelen in het zand na, geen andere wildlife te bespeuren. ;-(

En het is weer gravel al wat de klok slaat. Het ene stuk al wat beter dan het andere, maar er wordt stevig aan gewerkt met graders. We cruisen in high gear aan een matige snelheid over de Larapinta Drive. Het rode stof waait achter ons op als nooit tevoren. Bij het voorbijsteken of kruisen van wagens is er een ogenblik volledig geen zicht!

Eenmaal voorbij de afslag naar Areyonga op de Larapinta Drive komen we op de Mereenie Loop Road. Een private Aboriginal weg waarvoor we onze permit hebben gekocht. Niet dat het ergens aangegeven is dat je die permit moet hebben!?! De onverharde weg langs de ‘desert oaks’ en de zandduinen bespaart ons wel ongeveer een volledige dag, want de enige andere weg om tot aan Kings Canyon te geraken is een verharde omweg van meer dan 900km. Onderweg weer overal waarschuwingsborden voor kamelen en kangoeroes, maar we krijgen er maar geen te zien.

Vooral over het gebrek aan kangoeroes maken we ons zorgen, want de vorige keer dat we in Central Australie aan het reizen waren kwamen we ze constant tegen. Later zullen we horen van een lokale inwoner dat het komt door de stevige regen die het centrum nog maar recent heeft gehad en waardoor alles groen is en er dus voldoende eten is voor de hoppers in de weidse vlakten. Bij extreme droogte (iets wat hier meer normaal is dan iets anders) zijn het de uitlaatgassen van de auto’s die zorgen dat de bermbegroeiing langs de kant van de weg nog iets of wat groen is en dat trekt dan natuurlijk alle wildlife aan. Maar dat is duidelijk nu niet het geval.... voila, mysterie opgelost!

Nog een korte stop op Sainty’s Lookout.

De kant van de gravelweg ligt bezaaid met ‘pig melons’, een vlezige vrucht die duidelijk door geen enkel dier echt wordt geapprecieerd want het ligt er hier vol van.

Eens de 93km Mereenie Loop Road achter de kiezen is, komen we aan in Watarrka National Park, synoniem met Kings Canyon.

Van ver zien we de 300m hoge zandstenen wanden van Kings Canyon opdoemen aan de horizon.

We stoppen eerst aan Kings Canyon Resort voor een noodzakelijke tankbeurt en wat inkopen. Vervolgens rijden we tot aan de parking aan het begin van de hikes die al afgeladen vol staat. Het toeristisch seizoen draait hier op volle toeren. We trekken het ons niet aan en maken ons klaar voor een stevige hike.

De meeste bezoekers kiezen voor de gemakkelijke 2,6km lange vlakke wandeling in de kreek van de kloof. Maar de echte sportievelingen gaan voor de 6km lange hike over de Kings Canyon rim. Dus twee keer raden welke wij gaan doen...! ;-)

De Kings Canyon Rim hike start met een zeer steile klim over de zandstenen tot 300m boven op de rim van de kloof. Een stevige dobber, maar gelukkig is het nog niet echt heet... dus het valt eigenlijk wel mee!

Onderweg zorgen wat woestijnhagedissen voor de nodige adempauze. 

Bovenaan worden we beloond met een enorm panoramisch zicht over de vallei en de canyon.

Op deze hike vallen regelmatig slachtoffers (vooral van de verschroeiende hitte). Er zijn dan ook een 3tal emergency telefoons geplaatst op de track voor in geval van nood. 

Vanaf nu is het meer plat (alhoewel Tim het eerder golvend op en neer zou beschrijven) en wandelen we in een door de natuur geschapen attractie, namelijk de zandsteenformatie 'Lost City'. Gevormd door miljoenen jaren erosie en met heel veel in de bloei staande planten.

De zon brandt stevig op onze hoofden, dus we zoeken een schaduwrijk plekje voor een versnapering.

Uiteindelijk bereiken we ook de verschillende lookouts aan de rand van de kloof. De diepte is moeilijk te beschrijven en voorzichtigheid is hier absoluut geboden!

We hiken nog snel even via Cotterill’s Bridge (uit 1962) die over een diepe spleet gaat naar Cotterill’s Lookout, vanwaar je een spectaculair zicht loodrecht naar beneden in de canyon hebt. Enkel voor mensen zonder hoogtevrees!

 

Verder zijn er hier ook veel fossielen van zeedieren (!) gevonden en we komen zelfs sporen van de golfslag van de oude zee tegen. Redelijk onrealistisch als je beseft dat we in het midden van de bush woestijn van Australië staan.

Na enkele kilometers en het nodige zweet komen we aan het schitterend zicht op een diepe ravijn met bijhorende poelen, terecht genoemd de "Garden of Eden".

De klim in en uit de vallei is gelukkig hier en daar voorzien van houten trappen en bruggen. Maar dat maakt het er niet minder inspannend op! Terug boven genieten we even wat langer van het uitzicht... :)))

Geleidelijk aan dalen we af en met het zweet op de rug raken we terug op de parking. Een absolute must-do voor iedereen die hier in de buurt komt.

Tijd voor een lunch en wat verkoeling. Spijtig genoeg was de keuken in King Canyon Resort niet open. We troosten onszelf dan maar met een pizza en een frisse pint in de pub.

Meer tijd om op adem te komen hebben we niet, want onze eindbestemming van de dag ligt immers op een dikke 300km van hier. We zijn juist uit onze startpositie vertrokken wanneer Johan plots vraagt om te stoppen want hij heeft iets speciaals gezien. Kamelen?!? Neen, maar zeker niet minder bijzonder, namelijk de bekende rode ‘Sturt's desert pea’ (Swainsona Formosa), en tevens het bloemsymbool van South Australia.

Daarna zijn we voor echt vertrokken en rijden we Luritja Road af tot aan de crossing met Lasseter Highway. Om vervolgens koers te zetten naar de bekendste rots van Australië: Uluru/Ayers Rock.

Maar we zijn nog maar een dikke 45minuten aan het rijden of Bo roept plots ‘STOP!!! Kameel!’. En ja, een eenzaam exemplaar houdt ons goed in het oog als we hem voor de lens proberen te krijgen.

Check, wilde dromedaris in de Red Centre! ;-)

Zonder andere bijzonderheden vreten we de kilometers, terwijl de zon geleidelijk aan begint te dalen.

Rond 16:30pm krijgen we de contouren van Mount Conner in zicht. Deze immense rots in ‘the middle of nowhere’ wordt veelal aanzien als Uluru door toeristen, maar is uiteindelijk helemaal niet zo groot als de enige echte Uluru, nog een dikke 100km verderop in Uluru-Kata Tjuta National Park.

We haasten ons verder want we hebben nog de hoop om de zonsondergang op Uluru mee te pikken. Maar naar mate we dichter komen bij het nationaal park wordt het steeds bewolkter. Er vallen zelfs enkele regendruppels uit de lucht. Van een mooie zonsondergang is er dus geen sprake.

Dus we minderen vaart en besluiten om rechtstreeks naar Yulara te rijden en ons op de camping van Ayers Rock Resort te zetten.

Tot onze verbazing is de hele camping uitverkocht en kunnen we nog enkel op de ‘overflow parking’ kamp op stellen. Op zich zeker geen slechte deal, want hierdoor was de prijs veel goedkoper dan voorzien (en dat mag wel, want de campings zijn hier peperduur!). Eens het kamp opgezet en na een heerlijke douche kruipen we snel in ons bed. De stevige hike en de vele kilometers hebben ervoor gezorgd dat we best wat rust kunnen gebruiken. 

------------------------------------------------------------------------------------------------

Voor meer informatie over toeristische activiteiten in Northern Territory, check de website www.australiaoutback.com. Hier kan je alle informatie terugvinden over toerisme in NT. You haven't been down under till you've been outback!

----------

Afgelegde kilometers: 590 km - Aantal stappen: - Gemiddelde temperatuur: 30 graden